s/y AGAPE

Ondanks de vermoeidheid en de laatste klusjes die eigenlijk nog niet helemaal af zijn gaan we maandag 24 juli in de avond de Noordzee op. Best wat gespannen, want het is het eerste tochtje van het seizoen en hét echte vertrekmoment uit Nederland. Het moment waarop we echt alles achter ons gaan laten. We drinken een dag voor vertrek geen koffie en alcohol, en slikken gember en hoge dosis vitamine C. Vlak voor vertrek nemen we een Spaanse Biodramine zeeziekte pil en hopen op een rustige tocht met wind in de rug. Bij het verlaten van de havenmond bij IJmuiden staat de regenboog aan de lucht, dat geeft hoop op een behouden vaart. De tocht is mooi, we zien veel regenbuien langs de kust, maar wij houden het droog. In de nacht komt toch de zeeziekte, we hangen regelmatig over de reling, maar de volgende dag in de middag neemt het gelukkig alweer af, maar dan zijn we ook al bijna op onze bestemming: Duinkerke. We stuiven op het voorzeil de goede kant op, dus 21 uur na vertrek leggen we moe, ma

Ja, het is zover, we nemen afscheid van alles wat ons hier lief is, maar we nemen het belangrijkste mee: elkaar, de boot, de credit card en een fles Moet et Chandon voor aan de overkant;-). En in ons hart nemen we al onze lieve vrienden en familie mee. Tijd is een lastig begrip. Een jaar lijkt lang, zeker in de ogen van een kind. Ik herinner me dat nog van vroeger op de basisschool, zo'n schooljaar leek een eeuwigheid te duren, dus onze kinderen vinden een jaar weg echt lang. Zeker Valerie vindt het af en toe best lastig. Hoe dat voor onszelf zal zijn, weten we niet, meestal is een jaar zo voorbij. En toch ook voor ons, een jaar voelt best lang als we onze lieve ouders, broers en zussen en goede vrienden gedag zeggen. Daar moesten we doorheen en dat gaat niet zonder tranen, maar dat geeft niet. Dat is juist mooi. We weten dat er genoeg is om voor terug te komen. Na ons gezellige afscheidsfeestje 16 juli in Eemnes hebben we 19 juli samen de boot van Eemnes naar Enkhuizen gevaren.

Eigenlijk stond er een Q&A over de stroomvoorziening in de planning, maar er komen nu zoveel vragen over of we er klaar voor zijn, dat ons dat een beter onderwerp leek. Kun je ooit klaar zijn voor zoiets groots? Nee klaar zijn we nog niet, het schiet aardig op, maar het voelt alsof we niets mogen vergeten, alsof we na vertrek nooit meer voet al wal zetten om nog iets te kunnen aanschaffen. Onzin natuurlijk en in principe kunnen we niets vergeten, want het huis moet leeg en alles wat mee moet gaat mee en wat niet mee moet blijft achter. Simpel. Toch lig ik wel eens wakker van wat er allemaal nog moet gebeuren, vergeet ik regelmatig afspraken, moet ik nog werk afronden, laatste inkopen doen. En ook thuis gaat alles nog gewoon door, kids naar school, eten koken, vaatwasser in-en uitruimen, wassen, toiletten schoonmaken, stofzuigen. Het moet, maar het liefst zijn we nu bezig op de boot, bezig ons huisje voor het komende jaar op orde te maken. Van binnen én van buiten wordt de boot al