Martinique: lesjes, gospel, motorpech en een zeer abrupt afscheid

Het is 7 uur 's ochtends, de wekker gaat, want vandaag gaan we na 3 weken Martinique eindelijk verlaten. Rob loopt naar buiten en roept: "Conny, moet je dít zien!" Aan zijn stem hoor ik dat het menens is. We drijven op de oceaan! Ongewenst op dit vroege tijdstip! Bye bye Martinique... Maar goed, laten we bij het begin beginnen. Drie weken eerder komen we aan in Europa, Frankrijk, Martinique. We blijven er 3 weken, niet geheel vrijwillig, want we hebben een probleempje met de motor en moeten wachten op een onderdeel. Vervelend? Nee, hoor. We maken van de nood een deugd en genieten van la douce France met z'n baguettes, camembert, croissants, etc.

muurschildering in Fort de France

Lesjes in verkopen, eten en reilen&zeilen
Eind maart komen we aan in Le Marin, Martinique. Een nietszeggende plaats, maar wel met een heerlijke rustige (qua golven dan) ankerplaats en een aanlegsteiger bij de plaatselijke Leader Price, zeg maar de Lidl van Frankrijk. Grappig hoe groot we dan direct weer gaan inkopen. We ervaren dat we eigenlijk overal onze dagelijkse boodschappen prima hebben kunnen doen. In de kleinste supermarktjes vinden we vaak de lekkerste dingen. Als je niet teveel hecht aan merken en bepaald eten, dan kun je overal, echt overal voor een redelijke prijs je dagelijkse inkopen doen in de Carieb. Grote inkopen zijn vooral makkelijk, zodat je niet altijd direct aan land hoeft in een nieuw land, maar echt noodzakelijk vinden wij het niet (behalve dan voor de langere oversteken).
In Le Marin nemen we het er echter van, want zo'n Europese supermarkt is natuurlijk wel luxe. We kopen kaas om kaasfondue te maken, baguettes, Franse kaasjes en patés! Heerlijk. Pasen vierden we aan boord van de Dingo met een uitgebreide Paasbrunch met heerlijke Franse en zelfgemaakte heerlijkheden!

Paasbrunch aan boord van de Dingo

Na Le Marin gaan we met Dingo anker op naar St. Anne, even verderop. Een leuk plekje met een lekker strandje en gezellig dorpje. In het dorp proberen de kinderen de door hen zelf gemaakte loombandjes te verkopen, maar verkopen is toch best lastig! Het lukt ze om er 1 te verkopen en hebben meer succes bij de bekende boten om ons heen (en bij papa en mama). Als docent commerciële economie voel ik mij toch genoodzaakt eens een ochtendje tijd te besteden aan het verkoopvak! Dus doen we een lesje sales. Eens kijken of de verkoop van de loombandjes de volgende keer zal verbeteren. Over werk gesproken; ik heb contact gehad met mijn oud-collega's en er is een vacature die ik mag gaan invullen. Hier zijn we reuze blij mee, want ik heb het daar enorm naar mijn zin en nu zijn we zeker van inkomen volgend jaar, want leven van de wind, dat is leuk, maar dat houd je niet lang vol ;-)

l'Anse Noir (Martinique)

Vanuit St. Anne varen we weer met Dingo rond de zuidkant van Martinique en vinden een ankerplekje in l'Anse Noir. Martinique heeft een prachtige kust en boven land zien we hoge groene bergen en vulkanen. L'Anse Noir is vernoemd naar het zwarte vulkaan zandstrand, ernaast ligt Anse Dufour (ook wel Anse blanche genoemd) met spierwit strand, bijzonder hoe dit zo naast elkaar ligt met een rots ertussen. Anse Noir is heerlijk rustig, alleen op een gegeven moment begint het wel erg te hobbelen. Net als we besluiten richting Fort de France te gaan, komt de Bojangles de baai binnenvaren. Ach, dan blijven we nog maar een nachtje en borrelen we gezellig met z'n allen aan boord van de Dingo. Dit soort borrels zijn reuze gezellig. Iedereen neemt wel iets te drinken of een hapje mee. Regelmatig lopen dit soort borrels door tot het diner, waarbij iedereen wat klaarmaakt en met z'n allen eten en de kids veel te laat naar bed gaan. De kids kijken vaak een filmpje binnen of doen een spelletje en houden zich rustig om te voorkomen dat ze worden opgemerkt en naar huis moeten. Onze kinderen vinden dit reuze gezellig, alleen is het natuurlijk altijd weer afwachten wat voor eten er op tafel staat! Dat blijkt voor onze kinderen niet altijd makkelijk, want alhoewel ze heel wat nieuwe dingen leren eten onderweg, kunnen we ze helaas nog geen wereldeters noemen :-) Erg vermoeiend hoor! De komkommers hier zitten bijvoorbeeld vol met pitjes, dus dat hoeven de dames niet, salade (het woord alleen al) lusten de dames niet. Valerie gaat wel veel meer proeven en gaat ook meer lekker vinden, dus wil ze tegenwoordig wel een blaadje sla op een hamburger bijvoorbeeld... Maar Rosalie! Niets smaakt zoals thuis! Pizza, limonade, ontbijtgranen en zo kunnen we nog wel even door gaan. Nog een lesje die de dames deze reis nog moeten leren: eten wat het land en dus de pot schaft!

Rosalie: "Mama die limonade was niet zo heel lekker..."

Watermeloen bij het ontbijt, dat gaat er wél in.
Genuttigd op de punt, kun je lekker pitjes weg spugen!

In Le Marin geeft Rob de meiden een dagje reilen&zeilen aan boord, terwijl juf boodschappen doet. We vinden dat ze te weinig meehelpen bij het huis- en boothouden. Rob neemt ze een hele ochtend mee over de boot en legt van alles uit, leert ze zeiltermen, knopen, etc. Ook mogen ze van alles wat er aan boord te doen is taken kiezen om bij mee te helpen. En dat werkt! Ze stellen een takenlijst op ze helpen een stuk vaker mee en weten wat er moet gebeuren als we gaan eten, als we gaan vertrekken met de boot, etc. Dat was een leuke en nuttige ochtend en vanaf nu kunnen papa en mama het na 8 maanden eindelijk eens wat rustiger aan gaan doen. Ze zetten nu de knopjes van de instrumenten aan als we gaan varen, helpen Rob elke dag met de bijboot in- en uit het water (want die hangen we 's nachts in de davits achter de boot), Valerie zuigt regelmatig de boot, ze ruimen altijd samen de tafel af, ze trekken samen het voorzeil in als het niet te hard waait, etc.

De dames staan klaar om te assisteren bij het ankeren
bij aankomst Le Marin, Martinique

Praise the Lord!
Vanuit Anse Noir is het een uurtje varen naar de hoofdstad Fort de France. Hier wanen we ons voor het eerst echt in Frankrijk, althans deels. Want de muziek langs het strand en de kleur van de mensen  verraad dat we in de Carieb zijn! Het is Frankrijk, maar dan met een tropische touch. Wat ons in de hele Carieb opvalt is dat religie een grote rol speelt in het leven van de mensen. Op auto's staat regelmatig een religieuze tekst zoals The Lord is my Saviour of een plaatje van biddende handen. In een ov busje op Grenada kunnen we elkaar niet verstaan vanwege de keiharde gospel die opstaat en overal waar we zijn zien we kerkjes en horen we christelijke muziek! We gaan een aantal keer naar de kerk. Veelal is het hier katholiek en op Bequia gaan we naar een Anglicaanse kerk: veel traditionele lezingen en gezangen en psalmen met orgelmuziek (valt een beetje tegen dus). Maar....als het Communie moment aanbreekt en de mensen elkaar de Vrede gaan toewensen, dan komt de Creoolse aard naar boven. Dan gaat de band spelen en swingt de kerk de pan uit! We krijgen van iedereen (maar dan ook echt van iedereen) in de kerk hugs and kisses en wordt ons Peace of the Lord toegewenst! Heel gaaf! In Fort de France maken we het Madin Gospel Festival mee en kunnen we aan de kant, maar ook op de boot meegenieten van onvervalste Franse gospel! luister mee:

Madin Gospel festival Fort de France, vanaf de Agape

Motorpech? ik sleep je weg!
Net nadat we Fort de France verlaten op weg naar St. Pierre piept de temperatuurmeter, de motor raakt oververhit. We zijn net zeil aan het zetten, dus motor uit en Rob gaat het probleem bekijken. Het blijkt dat de waterpomp voor het interne koelwater lek is en dat de pakkingen waarschijnlijk moeten worden vervangen.Zodra we weten wat er is, roepen we de Dingo op die een paar mijl voor ons ligt en al bijna op bestemming St. Pierre is. Ze geven aan dat er wind is, maar dat ze ons komen halen als het nodig is. Even later roepen ze ons weer op, slecht nieuws, er is geen wind meer verderop. Dus komen ze terug varen om ons te slepen. Super lief, want ze waren speciaal heel vroeg vertrokken om in St. Pierre nog wat zaken te kunnen regelen. Als de wind definitief wegvalt, leggen we een lange lijn tussen de boten en zo slepen ze ons de ankerplek  bij St. Pierre op. Aldaar komt Jesse van de Bojangles ons al tegemoet, hij sleept ons het laatste stukje met de bijboot de ankerplaats op. Na een borrel op het strand met een prachtige zonsondergang trakteren we iedereen die avond op hamburgers van de bbq, want we zijn erg blij met zoveel hulp.

sleeplijn oppikken van de Dingo

prachtige zonsondergang bij St. Pierre (Martinique)

ruines in St. Pierre, met op de achtergrond de boosdoener: vulkaan Mont Pélée

St. Pierre is een interessant dorpje, ooit een bloeiende stad, maar in 1902 helemaal weggevaagd door een vulkaanuitbarsting. Veel tijd hebben we er niet om te bekijken, want de volgende dag huren we een auto en gaan op zoek naar een Volvo Penta dealer. De kids mogen school doen bij de Dingo (Valerie) en de Bojangles (Rosalie), dat vinden ze natuurlijk reuze leuk; eens een andere juf (en meester). We vinden een dealer en de levertijd van een nieuwe pakking is ongeveer een week. We weten echter dat er meer wind op komst is en dan liggen we mogelijk niet zo comfortabel in St. Pierre. Bojangles en Dingo overleggen samen dat ze ons terug naar Fort de France willen escorteren, zodat we daar wat rustiger kunnen liggen, mocht er een flinke swell komen. Super fijn, dus in de middag zeilen we met twee reddingsboten in de buurt een prachtig zeiltocht terug naar Fort de France. Laatste stukje sleept Dingo en helpt Martin met het ankeren. 's Avonds genieten we wederom onder het genot van een mooie zonsondergang aan boord van de Bojangles van een heerlijke Couscous salade. La vie est avec des amis! Un grand, grand, grand merci lieve vrienden voor zoveel hulp en gezelligheid!

De baai bij St. Pierre (met Mt. Pélée in de wolken op de achtergrond)

Sleepje van de Bojangles!

Wij genieten nog een weekje met z'n viertjes van Fort de France terwijl Dingo en Bojangles verder trekken richting Dominica. We huren nog een dag een auto en zien dat niet alleen de kust, maar ook het binnenland van Martinique de moeite van een bezoek waard is. Rob bouwt de gereviseerde pomp in en nadat het gospelfestival in de stad is afgelopen, is het echt tijd om te gaan en verkassen we nogmaals naar St. Pierre. De motor doet het goed, morgen gaan we door naar Dominica. Maar dan.... dan ineens zijn we onverwacht wat eerder weg van onze ankerplaats. Als de wekker gaat blijkt dat we al meer dan een halve mijl op de oceaan drijven en dat het 70 meter diep is onder onze boot! We lagen de avond ervoor vrij dichtbij een andere boot die niet meedraaide op de stroom. We haalden nog wat ankerketting in om hem niet te raken, want ivm de regen hebben we geen zin om te gaan her ankeren. Tel daarbij op wat flinke valwinden en een swell en hoppa, daardoor is ons anker waarschijnlijk losgeslagen! Gelukkig hebben we tijdens onze tocht naar zee geen andere boten geraakt en konden wij lekker doorslapen. We breken direct ons snelheidsrecord: dit was onze snelste ankerop ooit: voor 7 uur zitten we al op zee! We bereiden ons rustig aan voor op de komende zeiltocht en varen richting Dominica, weer een nieuw eiland om te gaan ontdekken, maar daarover later meer.

Een indruk de hoofdstad van Martinique, Fort de France:

Prachtige kerk in het centrum van Fort de France

Kunst in Fort de France

De prachtige Schoelcher bibliotheek in Fort de France 

Relaxen op de Savanne in Fort de France 

La Savane Fort de France

Baie des Flamands in het centrum van Fort de France 

We ankeren vlak bij het fort St. Louis in Fort de France

Zoals overal in Frankrijk: genoeg vermaak langs het strand!

Une impression de Martinique:

France meets the Carribean in Case Pilote

Diamond Rock ten zuiden van Martinique

Echt Frans dorpje langs de kust 

De oostkust van Martinique is prachtig: Ilet Sainte Marie

Bukken! golven!

Caravelle schiereiland 

Het binnenland is groen groen groen...

...doordat het heel vaak regent 

Vulkaan in de wolken, fris hoor!
maar deze bff's houden elkaar warm