Pareltjes midden op de oceaan én komende terugreis.

De Azoren, onbekend, maar zeker niet onbemind. Wat een paradijsjes liggen hier midden op de oceaan! En wat zijn we blij als we daar na 20 dagen op zee aankomen. OK, het is een stuk frisser dan we gewend zijn, maar het is er gezellig, rustig, mooi en het eten en drinken is goed. Als na een paar dagen de zomer ook nog eens begint dan is het plaatje compleet. We chillen vooral veel in Horta op het eiland Faial, krijgen bezoek van Rob's ouders, bezoeken Pico en varen pas na 2 en een halve week verder richting Sao Jorge, een zo mogelijk nog rustigere en mooiere parel. Om deze grootse pracht vast te leggen is nog best lastig, maar we hebben ons best gedaan. Kijk en lees mee over onze weken op de Azoren. We sluiten het blog af met een overdenking over dat wat we het liefst nog even ontkennen: DE TERUGWEG.

Zeeleven

Voordat we overgaan op de pracht en praal van de Azoren nog even kort de oversteek in beeld:

Als je goed kijkt zie je de spuit van de walvis die even daarvoor nog 25 meter naast onze boot dreef
helaas gingen we te hard om hem van dichtbij vast te leggen

regelmatig zien we dolfijnen naast de boot

We zien heel veel zeiltjes Portugese oorlogsschepen onderweg (kwalachtige kolonie van poliepen)

Horta op het eiland Faial

Horta is hét zeilersmekka van de Atlantische oceaan. Een tussenstop die bijna geen zeiler overslaat, want hoe fijn is het om na bijna 3 weken op de oceaan aan te kunnen leggen in een goedkope haven (wij betalen slechts 12,50 euro per nacht) en te kunnen bijtanken, letterlijk en figuurlijk. De eerste week komen we dan ook bijna niet bij de steiger vandaan, alleen om boodschappen te doen en de eerste dagen natuuuuurlijk uit eten te gaan. Dag 1 is al gereserveerd voor ons door de Bojangles bij Café Peter Sport. Dé place to be voor oceaanzeilers en al hun stoere verhalen. Maar, helaas voor ons, ook deze oversteek weer geen stoere verhalen, maar dat biertje hebben we zeker verdient en die overheerlijke steak ook! Bojangles reserveert niet alleen voor het eten, ook onderhandelt Jesse net zo lang met de havenmeester dat we uiteindelijk na een uurtje ankeren (en balen) we toch een plek in de haven krijgen aan de kade waar we veel bekende boten weerzien, want zoals gezegd, hier komt iedereen langs, dus hier komen alle zeilers weer samen. In Horta zijn alle muren rondom de haven beschilderd met schilderijen van boten die hier zijn aangekomen, dus ook wij doen ons best en maken een mooi Agapè plaatje!

de muren rondom de haven staan vol met muurschilderingen

wij doen ook ons best

Valerie schildert haar eigen naam

het resultaat

trots dat we hier nu zijn!

nog meer schilderingen

en nog meer

zeilen is ook afscheid nemen, Valerie is verdrietig
als ze haar goede vriend Hans gedag moet zeggen.

Bezoek op Faial

Na ruim een week bijkomen en school weer oppakken komen de ouders van Rob aan op Faial. Echt super om elkaar na ruim 10 maanden weer te zien! We huren een paar dagen een auto en zien veel van het eiland. Letterlijk en figuurlijk hoogtepunt is de Caldeira, een bijna perfect ronde krater van 2 km doorsnede waarover we een mooie wandeling maken. De kust is ruig met bijna overal lavarotsen in zee, waartussen op veel plaatsen gezwommen kan worden in de natuurlijke zwembaden. Heerlijk koel water en gezien de temperatuur (tegen de 30 graden) is dat steeds een mooie stop tijdens een warme autorit of na een mooie wandeling. Ook vieren we de verjaardag van Rob en mogen we als cadeau samen ontbijten in het hotel van Rob zijn ouders terwijl zij samen met de meiden op de boot logeren. Het eiland is echt prachtig, hieronder een foto verslagje van de hoogtepunten.

overal zien we natuurlijke zwembaden met zeewater gevuld

Rob is jarig op Faial en we mogen samen in het hotel
van zijn ouders ontbijten. mmmmmm

lekker zonnen op de lavastenen

Yes! opa en oma zijn op bezoek!

we gaan uit eten bij Café Peter Sport. proost!

klimmen op de lava

meiden zijn blij dat opa en oma er zijn

mooi gebergte

klim in de vuurtoren

Faial is prachtig! 

de krater Caldeira op Faial: indrukwekkend!

op de achtergrond het eiland Pico

Pico

Rob's ouders hebben nog een paar dagen een hotel op Pico en met de ferry (met eigen boot kun je niet zo goed liggen op Pico) gaan we 2 dagen op en neer en huren ook op Pico nog een autootje om het eiland te kunnen zien. Ook weer zo fantástisch mooi! We beklimmen een deel van de hoogste berg van meer dan 2000 meter en hebben geluk als we op ons hoogste punt komen, want dan trekt de mist op en zien we de piek. Prachtig. De piek van Pico zie je altijd en overal, op zowel Faial en later ook op Sao Jorge. Een prachtige klassieke berg. We lopen een klein stukje omhoog via het officiële pad en krijgen een GPS mee waarmee we worden gevolgd door het basisstation en waarmee we eventueel hulp kunnen inroepen als er iets mis gaat. Netjes geregeld hoor! Wat op Pico vooral opvalt zijn de vele zwarte lavasteen muurtjes die wijngaarden en weilanden afzetten én de pittoreske dorpjes met zwart/witte huisjes gemaakt van ook weer diezelfde lavasteen en wit gekalkte muren of witte voegen. Helaas moeten we na een dag of 4 dagen weer afscheid nemen van Rob's ouders, zij gaan door naar Sao Miguel. Het waren super gezellige dagen en we zien elkaar nu weer snel, want 'nog maar' 2 maanden tot we weer thuis zijn.

oude wijngaarden op Pico

traditionele windmolen op Pico

hoog in de bergen lijkt het net de schotse hooglanden, zeker met de mist af en toe

de dorpjes op Pico zijn gebouwd van lavasteen in combinatie met wit en rood 

ook hier weer natuurlijke zwembaden tussen de lavastenen

gezellig met elkaar

nog meer lava

hoogtepunt van de dag: potje voetbal met opa

in de kleine krater nabij de top van Pico

We lopen het eerste deel van de trail naar de top van Pico

snik snik, dag opa en oma! het was super gezellig!

Sao Jorge

Tja en na Faial en Pico denk je dat het niet mooier kan en we weten ook niet of Sao Jorge nu nog mooier is, maar wat is dit ook weer een ongelofelijk eiland. Zo rustig, groen en ruig is ook dit eiland weer. Bijzonder zijn hier de Faials. Een soort landtongen die in de oceaan uitstrekken met steile bergwanden omhoog. Op veel plaatsen zijn we de enige toerist en soms ook de enige mens, ook al staan overal huizen. Wat is het hier rustig, de mensen leven hier in een super relaxed ritme. Zouden we hier kunnen wonen, vragen we ons weer af? Qua natuur en klimaat zeker, maar iets meer reuring mag van ons wel om in te leven. Maar om nog eens een heel relaxte vakantie te hebben zeker! Rondom de haven hebben de kids genoeg vertier samen met de bemanning van de Dingo en de Quiset. Vissen, cowboy spelen, zwemmen en voetballenZo vinden we nabij het plaatsje Calheta een rustige camping met fijn restaurant met terras onder de druivenranken en het mooiste natuurlijke zwembad die we tot nu toe hebben gezien. Wat een paradijsje! Stranden zijn hier niet, maar deze natuurlijke zwembaden zijn eigenlijk veel fijner. Zeker als je een dag onderweg bent. Je kunt even afkoelen, geen gedoe met zand, maar het beste van alles is dat er bij al deze zwembaden gratis en ook nog eens zeer schone douchegelegenheden zijn om even lekker het zout van je af te spoelen. Zin om nog te verkassen hebben we niet, we vinden Sao Jorge zo mooi, we besluiten dan ook te blijven tot we oversteken en maken nog een flinke wandeling van 10 km vanaf 700 meter hoogte naar 0, naar wederom een prachtige Faial. Samen met de Dingo jongens lopen onze meiden als een kiviet. Langzaamaan gaat iedereen weg en wordt het ook voor ons tijd na te denken over ons vertrek naar Engeland :-(

prachtig zeilen van Faial naar Sao Jorge

Velas en omgeving is zo mooi en wederom de verkoeling van natuurlijke zwembaden

walvissen proberen te spotten op de westpunt van Sao Jorge

ook hier is de kust weer zo mooi (Pico en Faial op de achtergrond)

prachtige bossen

1 van de mooie Faials (een landtong onderaan een steile berghelling)

en weer lava in zee, we krijgen er geen genoeg van

Pico heeft een mutsje op

de duizenden hortensia's beginnen te bloeien

prachtig natuurlijk zwembad bij camping bij Calheta

lava statue

stierenvechten in de straten van Santo Amaro

onze stoere mannen blijven gelukkig achter de muurtjes

das best lef hebben

top bereikt: een ruine bij Velas

prachtig uitzicht met in de verte onze boot in de haven

al dat wandelen maakt dorstig 

Dat was de klim wel waard

Duiken vanaf de lavarotsen met de jongens van de Dingo (nr. 2 is Rosalie, laatste is Valerie)

Wat moet dat moet: de terugweg

Ach, terugweg, we doen een rondreis en als je het sec bekijkt zijn we dan eigenlijk al vanaf Suriname op de terugweg. Maar tot nu toe ontkennen we dat. Maar nu, na meer dan 11 maanden komt Europa gevaarlijk dichtbij, sterker nog, we zíjn al in Europa, zei het nog zo'n 1100 mijl vanaf het vaste land. De eerste dagen op Faial worden we qua weer ook even met de neus op de feiten gedrukt, het water is hier kouder, het regent de eerste paar dagen en de kachel moet weer aan! Gelukkig gaat het een paar dagen later zomeren en dat houdt nog steeds aan, al bijna 4 weken nu. Dus steken we gewoon nog even de kop in het zand en genieten nog maar eens alsof hier geen eind aan komt. Maar de klok tikt onvermijdelijk door en alhoewel de wind niet ideaal is, we móeten nu ook echt serieus gaan kijken naar een weergaatje om over te steken. Op het traject tussen Azoren- Zuid-Engeland - Nederland staat over het algemeen een zuid-westelijke wind. Maar door al dat mooie weer daar bij jullie in Nederland, hebben wij nu te kampen met wind tegen! Ondanks het feit dat we er nog niet aan willen om weer naar huis te moeten, beginnen we toch ook al te dromen en concrete plannen te maken over thuis. Ik heb al een contract op zak en begin in augustus weer bij Windesheim in Almere, Rob heeft de knoop doorgehakt en gaat verder met de opleiding waar hij 3 jaar geleden mee begon en vorig jaar de eerste 2 jaar van heeft afgerond. Eind september start hij bij het Kempler Instituut in het 3e jaar. Hij wil graag zijn eigen coachings praktijk gaan opstarten in de toekomst. Echt heel gaaf. De meiden willen allebei waarschijnlijk toch op voetbal, alhoewel daar al een jaar over getwijfeld wordt. Rosalie wilde ook een tijd op wedstrijdzwemmen, want ze krijgt van veel mensen complimenten over de snelheid waarmee ze zwemt, maar sinds de enthousiaste verhalen van opa over nichtje Keira en haar voetbalcarrière, denkt ze nu toch voor voetbal te gaan. Valerie wil ook graag voetballen, maar wil ook nog wel een proeflesje tennis en basketbal. Iets met een bal in ieder geval! Ook Rob en ik hebben weer ambitieuze sportplannen, want daarvan is afgelopen jaar helaas niet veel gekomen. Ook dromen we over wat we allemaal in ons huis willen gaan aanpakken, want daar zijn we vorig jaar zo ingetrokken, zonder daar iets aan te doen. Heel hard is het niet nodig, maar graag willen we wel de zolder en de woonkamer/keuken een likje verf geven. Door al het mooie weer hier denken we dat het ook verstandig is te investeren in iets van een veranda aan het huis zodat we lekker vaak buiten kunnen zitten. Maar... 1 grote maar, de bodem van de schatkist komt in zicht, dus die terugreis is noodzakelijk. Maar eerlijk gezegd hebben we er ook weer echt zin in. Het voelt gek dat de reis straks voorbij is, maar nóg een jaar reizen en steeds weer nieuwe bestemming en daar van alles willen zien zou voor ons too much zijn. Liever gaan we weer aan de slag en starten met nadenken over onze volgende droom/dromen. Maar de komende 5 à 6 weken blijven we nog even genieten op de boot en varen morgen richting Engeland waar we na 10 dagen (dus rond 14 juli) hopen aan te komen. In Zuid-Engeland treffen we mijn ouders, waar we ook weer erg naar uitkijken.